گاهی که دلم

به اندازه ی تمام غروبها می گیرد

چشمهایم را فراموش می کنم

اما دریغ که گریهء دستانم نیز مرا به تو نمی رساند

من از تراکم سیاه ابرها می ترسم و هیچ کس

مهربانتر از گنجشکهای کوچک کوچه های کودکی ام نیست

و کسی دلهره های بزرگ قلب کوچکم را نمی شناسد

و یا کابوسهای شبانه ام را نمی داند

با این همه ، نازنین ، این تمام واقعه نیست

از دل هر کوه کوره راهی می گذرد

و هر اقیانوس به ساحلی می رسد

و شبی نیست که طلوع سپیده ای در پایانش نباشد

از چهل فصل دست کم یکی که بهار است...

  فروغ فرخزاد

در خرابات مغان نور خدا می بینم

       این عجب بین که چه نوری ز کجا می بینم

.....................................

روزی گفتی که شبی کنم دلشادت

       وز بند غمان خود کنم آزادت

دیدی که از آن روز چه شبها بگذشت

       وز گفته خود هیچ نیامد یادت

....................................

در اتاقی که به اندازه یک تنهایی ست

دل من، که به اندازه یک عشق است

به بهانه های ساده خوشبختی خود می نگرد

                         (فروغ)

...................................

سهم من

آسمانی ست که آویختن پرده ای آنرا از من می گیرد

                        (فروغ)