حدود 7 ماه پیش وقتی راهی خانه خدا بودیم، نه شوقی داشتم نه عشقی. وحتی غمگین بخاطر از دست دادن عید هم بودم!

بالاخره راهی شدیم.

جمعیت زیادی برای بدرقه اومده بودند

بدون هیچ ناراحتی و گریه ای جدا شدیم و راهی مسیری شدیم که طعمش رو تا قبل از آن هرگز نچشیده بودم.

آنچه گذشت تنها چشم بر هم زدنی بود و بس.

و الان دلم برای تک تک لحظاتی که در جوار حق بودم تنگ است.

با چه جراتی لباس سپید بر تن کرده بودم و با چه جراتی به زیبایی خودم می نازیدم!

با چه عشقی راهی دیار عشق شده بودیم و با چه ترسی محرم شدیم!

وای که چقدر محرم شدن، مشابه مردن بود.

مرگ را با وجود خودم حس می کردم.

نزدیک دروازه مکه که شدیم، چشم از پنجره بر نمی داشتم. شب بود و همه جا تاریک. تنها صدایی که می شنیدم صدای قلبم بود و گاهی صدای بچه ای از تو اتوبوس.

ای وای  ای وای  ای وای

از اون لحظه ی تکرار نشدنی که چشمم بر کعبه افتاد.

قشنگ ترین لحظه زندگی ام بود

هیچ چیز و هیچ کس نمی تونه این احساس رو برام تکرار کنه...