گاهی آدم یه خاطراتی رو با خودش به دوش میکشه، که هرگز نه می تونه اونا رو بذاره پایین و نه می تونه اونا رو ببینه و حرفی نزنه. لحظاتی بوده که نمی خواد در حق کسی بدی کنه، اما بخاطر خیلی چیزا و خیلی حرفا، پا روی خودش و احساس خودش میذاره و این وسط تا تکلیفش با خودش مشخص بشه، یکی دیگه رو توی مردابی میندازه که نه دست و پا زدنش رو میتونه ببینه و نه غرق شدنش رو. و حالا .. حالا می فهمم که چقدر دیر شده...